Als je van je droom een doel maakt krijg je vleugels!
Mijn persoonlijk doel van 2019 was het lopen van de halve marathon van Amsterdam. Was dit een haalbaar doel? Kan mijn lichaam wel de belasting aan? Het zou hoe dan ook pittig worden. Het thuisfront was het er in eerste instantie niet mee eens. Wat was ik nou weer van plan? Niet iets te hoog gegrepen dit? Uiteindelijk alle hoofden één kant op, ik ga ervoor met steun van mijn lieve gezin.
Wat en wie heb ik nodig om dit doel te behalen?
De juiste ondersteuning van een hardlooptrainer met ervaring met mensen met reuma. Om mij te sturen en af te remmen.
Een schema als het nodig is voor herstel los te kunnen laten.
Een fysio, voor de ondersteuning en hulp in herstel.
Tijd, zodat mijn lichaam de tijd heeft om aan de hogere belasting te wennen (negen maanden).
Positieve mindset, focus dat het echt gaat lukken!! Niet in mijn oude patroon van onzekerheid en angst voor terugval van de reuma.
Bang voor terugval ben ik tijdens de trainingen regelmatig geweest. Voor mij mentaal een lastig punt. De angst voor het niet meer kunnen doen wat ik nu kan. Mijn werk waar ik erg blij van wordt en enorm veel energie uit haal. Ja, pijn heb ik zeker meer gehad. De knieën en heupen hebben een tijdje nodig gehad om aan de hogere belasting te wennen. Vermoeidheid na een lange duurloop, maar het mocht de pret niet drukken. Met ups en downs lekker doorgetraind en de basis was oké. Ik bleef er echt nog blij van worden. Lange duurlopen door de mooie Betuwe was echt genieten! Het anders leren lopen, langzamer met aandacht voor mijn lichaam. Niet van iedere training een wedstrijd maken.
Tijdens de Bridge to Bridge heb ik mijn eerste officiële langere afstand gelopen; 16km. Zo… wat viel dat tegen! Ik ben de man met de hamer flink tegengekomen. De week daarna was het vertrouwen even weg en mijn lichaam was moe. Kan ik dit echt wel? Met een peptalk van manlief en Alida mijn trainster en een aantal tranen verder, toch door nog anderhalve maand.
Positieve focus
Het boek de Bron van Dr. Tara Swart gelezen. Over positieve focus, wat het voor je kan betekenen. Van hieruit een moodboard gemaakt met de medaille, de start, maar vooral met de finish in het Olympisch stadion Amsterdam. Naast het bed gezet en iedere avond voor het slapen gaan even de aandacht hierop met het geloof dit gaat lukken. Ketting met geluksstenen die bij mij passen met een goed gevoel gaan dragen en nog steeds draag ik ze bij me. Positiviteits meditaties gedaan.
21 oktober de dag was daar! Afgelopen week rustig aan gedaan en veel gerust. Ik kreeg wat griepverschijnselen, waarschijnlijk door de spanning. Ik ken mezelf inmiddels. Nu gaat het gebeuren, mijn lieve gezin en familie was mee. In het startvak stond ik van de spanning te rillen als een rietje, samen met mijn zusje. Ons startvak ging open, yess… we gaan ervoor, 21km door Amsterdam (ieder in ons eigen tempo).
Ik mocht zoals Alida zo mooi appte, mijn eigen cadeautje waar ik zo hard voor heb getraind gaan uitpakken!
Wat was het genieten, geluisterd naar de tips en adviezen voor onderweg. Rustig starten, per 5 km de loop opbouwen. Negatief denken liet ik niet toe, pijntjes niet naar luisteren (het ging om deze dag), ombuigen naar het feit dat ik daar liep, de mensen om mij heen, 140 nationaliteiten, de mensen langs de kant, muziek en Amsterdam XXX. Mijn lieve familie die bij de 8 de 15 km en de finish stonden te juichen. Bij 15 km kwam het besef: ik ga het halen en wat loop ik nog lekker. De man met de hamer nog niet gezien. Die kwam wel hoor, bij de 18 km werd het lastig, Vondelpark nog door. Nee wandelen dat wil ik niet! Doorbijten, kom op! Geniet, je bent er bijna. Op naar het stadion, naar die mooie medaille. Zo.. wat een emoties kwamen hier los. Tranen rolden over mijn wangen richting de finish. Het besef een prestatie neer te hebben gezet waarvan ik droomde. Altijd gedacht dat dit te zwaar en veel voor mijn lichaam zou zijn (dit gaven artsen ook aan). I did it!! En hoe ik heb ervan kunnen genieten.
De periode na deze dag met een gouden randje. Nagenieten heb ik zeker gedaan en nog het besef een halve marathon te hebben gelopen geeft mij nog steeds een gevoel van euforie en blijdschap. Ja, de pijn daarna was pittig. Na de finish had mijn linkerbeen het erg lastig. Maar ik had zoveel endorfine in mijn lichaam, ik voelde hier weinig van, dat kwam later. Een aantal dagen achteruit de trap af gemoeten, spierpijn zo had ik het nog nooit gehad. Twee paarse teennagels (die gaan eraf), waar de dekens niet op konden liggen. Maar nee, niet klagen, ik wilde dit zelf, spierpijn is niet erg dat herstelt wel weer. Door overbelasting wil mijn linker kuit nog niet echt zoals het hoort maar met hulp van de fysio en het lichaam de tijd geven om te herstellen komt dit goed. Nu weer lekker aan het lopen, wel wat kortere afstanden.
En het kriebelt weer, ik wil er nog wel één lopen! Maar besef ook dat ik deze inspanning niet te vaak van mijn lichaam wil en kan vragen. Blijven lopen en genieten van het buiten zijn, dat is mijn basis. Mijn werk als vitaliteitscoach, waarbij ik ook buitentrainingen en pilates lessen geef, kunnen blijven doen. Anderen te motiveren naar een gezonde leefstijl. Samen in beweging komen, daar word ik blij van!
Stiekem wel aan het denken over een mooi nieuw doel in 2020 of 2021.
Niks is onmogelijk het is wat jij ervan maakt! Denk hierbij niet in moeilijkheden, maar in mogelijkheden.