DROMEN, DURVEN, DOEN ………………………
Graag neem ik jullie mee op mijn reis naar mijn eerste deelname aan de Nijmeegse Vierdaagse ook wel de ‘Walk of the World’ genoemd. Een droom die uitkomt en voor mij lang onhaalbaar leek. Tot maandag 4 maart toen mijn inschrijving officieel was gelukt! Het lopen van de vierdaagse is voor mij iets heel speciaals. Als ik besef waar ik vandaan kom zou niemand ooit kunnen bedenken, dat ook ik op een zomerse dag in juli aan de start zou staan van de grootste wandeltocht ter wereld.
Daarom neem ik jullie kort mee in mijn motivatie en enthousiasme om de vierdaagse te lopen. Dat vierdaagse gevoel begon al als kind wanneer ik tijdens de vierdaagse bij mijn oma Kee logeerde. Oma woonde midden in het centrum van Elst en zo kon ik in de vroege ochtend de eerste wandelaars aanmoedigen. Dat was geweldig en ik zag mij zelf daar ooit ook lopen en aangemoedigd worden. Echter, door een vorm van reuma, de ziekte van Bechterew, leek dit doel onhaalbaar. Mijn reumatoloog dr Catz van de Sint Maartenskliniek gaf ruim 20 jaar geleden aan dat ik de vierdaagse wellicht beter uit mijn hoofd kon zetten. Dit zou lichamelijk erg lastig worden. De jaren verstreken en inmiddels ben ik 47 jaar. Ieder jaar sta ik langs de route om aan te moedigen, taxiën en te verzorgen, Mijn man en beide kinderen hebben het mooie vierdaagse kruisje al vol trots binnen gehaald!
Vorig jaar stond ik ook aan de Via Gladiola mijn vriendin op te wachten. Ik was zo trots op haar en dat moment emotioneerde mij enorm. Ik besefte ineens, dat geweldige moment, het euforische gevoel om op de Via Gladiola te lopen, dat wil ik ook! De afgelopen 6 jaar heb ik al een enorme ontwikkeling doorgemaakt zowel fysiek als mentaal. En nu is het dus tijd voor een nieuwe uitdaging, die ik met beide handen heb aangepakt. Het zal zeker pittig worden en ook niet vanzelf gaan. Die uitdaging ga ik graag aan. Er komt een punt waar ik mezelf mag ontmoeten met een lach en een traan. De constante lichamelijke belasting van het wandelen (uren achter elkaar door) maakt het zwaar. Het is daarom afwachten wat 4 dagen wandelen met mijn lichaam doet. Daarom ben ik vorige zomer al begonnen met rustig opbouwen van de wandelconditie, zodat mijn lijf (gewrichten, knieën, heupen, rug enz) aan de belasting kunnen wennen.
Ook heb ik heel goed nagedacht wat ik nodig heb tijdens de vierdaagseweek en wie ik daarvoor nodig heb. Dat is gelukt want alles is tot in de puntjes geregeld. Iedere dag massage na het lopen en voor mogelijke blaren staat ook verzorging paraat. Manlief gaat de verzorging onderweg op zich nemen, met ondersteuning en de aanmoediging van de familie en lieve vrienden. Hieraan zal het zeker niet liggen.
Inmiddels ben ik honderden trainingskilometers verder! Wat heb ik daarvan genoten. Er is een wereld voor mij open gegaan. Het wandelen is een soort van meditatie geworden met aandacht voor mezelf en de natuur. Mijn hond en maatje Rocky vergezelde mij trouw op wandelingen tot 15 kilometer. Samen met manlief veel prachtige wandeltochten gelopen. Ook dat was een nieuwe ontdekking voor de invulling van ons weekend. We hebben zoveel mooie plekjes in ons eigen land mogen ontdekken. Echt prachtig.
Toch ging niet alles van het leien dakje. Regelmatig heb ik mezelf (huilend) afgevraagd waar ik aan begonnen was. Vooral de laatste weken begon mijn lijf tegen te stribbelen. Ik kreeg meer klachten zoals pijnlijke voeten en gewrichten. Dan gaat er ook een stemmetje in je hoofd tegen je fluisteren, kan je dit wel??!! Onzekerheid slaat toe en ik werd zelfs een beetje bang voor wat er komen gaat. Gelukkig had ik goede ondersteuning van de fysiotherapeut, die mij adviseerde om de trainingen eerder af te bouwen dan dat ik van plan was. Ook heeft hij mij een goede peptalk gegeven dat ik heel goed bezig ben en dat het mij gaat lukken. Daarom was het belangrijk om nu meer RUST te nemen om volgende week te kunnen pieken. Iedere dag manifesteer ik door te schrijven in mijn dagboek. Ik tel de dagen af en visualiseer dat ik op blauwe dinsdag door Elst loop en op vrijdag over de Via Gladiola. En dan ga ik mijn felbegeerde vierdaagse kruisje in ontvangst nemen.
Ik kan het nog steeds bijna niet geloven, maar over een paar dagen gaat het toch echt gebeuren! The Walk of the World en ik ben erbij!!
Wat zou mijn lieve oma Kee TROTS zijn! In gedachten is ze bij mij vanaf de start tot de finish.
Ik heb er enorm veel zin in en onder het motto “ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan” sta ik dinsdag aan de start …………
